Iedere dag een beetje meer Hongaar

Inmiddels is het alweer woensdagavond. Time flies when you're having fun. Ze hebben hier een vol programma voor ons gemaakt waardoor ik weinig tijd gehad heb om mijn blog bij te houden. Desondanks zal ik nu proberen jullie nog een beetje bij te praten.

Afgelopen maandag gingen mijn Hongaarse lessen van start. Nog een beetje onwennig in het grote kruipdoor-sluipdoor gebouw ging ik op zoek naar mijn lokaal. Dat bleek een retro-collegezaaltje te zijn (zo klinkt het nog een beetje positief ;)), waarvan de foto's elders op dit blog te vinden zijn.

Per lesdag heb ik les in 3 blokken van anderhalf uur, met ieder blok een andere docente. In totaal heb ik dus drie Hongaarse juffen. Ik ben in de groep met beginners geplaatst (waar ik overigens ook thuishoor!), maar merk dat ik toch voordeel ondervind van mijn voorkennis.

Op de eerste lesdag verviel blok drie om plaats te maken voor de officiële opening. Naast het officiële welkom gedeelte en een pianostuk gespeeld door de directeur van het conservatorium van Debrecen, was er ook nog een lezing over (schrik niet): 'De verbanden van de Hongaarse zomerschool met de VS en Engeland in de jaren 1921 tot en met 1946'.

Zie het voor je: Mister Bean (nou ja, niet de echte natuurlijk... maar als je je ogen dicht deed zou je zweren dat hij het was). Die aan de hand van DIA'S(!) per jaar opsomde hoeveel Amerikanen en Engelsen er hebben gestudeerd (in de trant van twee en één) en daarbij kopieën van inschrijfformulieren liet zien. 'Mister blabla was a teacher in ...'. Mister Bean ging helemaal op in zijn onderzoek. Hij ging zelfs zo ver dat hij na ruim een uur (de opening had al een half uur eerder klaar moeten zijn in verband met het vervolgprogramma) toch vriendelijk verzocht werd af te ronden. Wat ik daarbij nog vergeet te vertellen is dat we met ruim honderd mensen in een aula zaten met een temperatuur van ruim 35 graden C. Geloof mij, je bent al snel geneigd om te gaan vragen of er ook cijfers bekend zijn van hoe vaak ze naar de wc gingen en hoe die cijfers gerelateerd zijn aan het al dan niet Amerikaan of Engels zijn.

Toen de opening eindelijk voorbij was begon alsnogde excursie in de stad. Ik was blij dat ik zondag al mijn eigen excursie had gedaan, want door de lange opening was er enkel tijd om te horen: ‘Dit is de Nagytemplom en dit is het Déri Muzeúm'. In twintig minuten was de excursie voorbij.

's Avonds was er een heerlijk buffet klaar gemaakt met uiteraard Hongaarse specialiteiten als pörkölt, pogácsa en rántott gombáz.

Gisteren was mijn eerste complete lesdag, met naast de drie vaste blokken ook nog een extra lezing over muziek in Hongarije. Iets wat boeiend had moeten zijn was helaas vreselijk, maar toch kan ik zeggen dat ik erbij was. 's Avonds heb ik een uur volksliedjes gezongen en daarna tweeënhalf uur volksdansen geleerd. Doodop lag ik veel te laat in bed.

Ook vandaag heb ik weer flink wat Hongaars geleerd en een lezing over Ferenc Erkel en de opera bijgewoond. Die lezing was gelukkig wel leuk dus dat hield me op de been.

Vanavond was er een quiz 'Ki tud többet Magyarországról?' (wie weet het meest van Hongarije) en ik ben derde geworden! Een fles Hongaarse wijn, chocolade en een Hongaars leesboek waren de prijzen :D. Ben zo trots!

Morgen weer een stap dichter bij de Hongaarse taal. Reizen julie nog met me mee?

Hoe overleef ik.....

... Debrecen in mijn eentje.

Nee, dit is niet een nieuw deel van Francine Oomen en dit gaat ook niet over het grapje van Mozes en de eerste auto (Vrager:Wat was de eerste auto? Antwoorder: een T-ford. Vrager: fout! Een eend. Want Mozes ging in zijn eendje de berg op). Ook is dit nog geen noodkreet van eenzaamheid. Natuurlijk is het af en toe lastig voor zo'n kletskous als ik om niemand de oren van zijn hoofd af te kunnen praten, maar verder houd ik het nog prima vol. Zou anders ook niet best zijn: ik zit officieel pas op dag één.

Desondanks blijft het een feit dat ik alleen in Debrecen ben. Alleen, maar niet eenzaam.

En wanneer je alleen bent in een land waar niemand jou begrijpt en jij hen ook niet, zul je een actieplan moeten maken.

Allereerst is het belangrijk om te zorgen dat alles wat je moet regelen geregeld is. Vanochtend begon ik dus met het inschrijven aan de Universiteit. Alles was perfect georganiseerd: voor alle studenten lag er een map op naam klaar met daarin alle benodigdheden zoals voedselbonnen (blijft vreemd klinken in een ex-communistisch land), informatieboekjes, plattegronden, roosters en het OV-abonnement. Toen ik dat eenmaal ontvangen had en mijn kamer had betaald was het tijd voor stap twee van het actieplan: Zorg dat je weet waar je bent.

Wanneer je niet de mogelijkheid hebt om te vragen wat waar allemaal is en hoe je daar komt, zul je het zelf uit moeten vinden. Gewapend met een miezerig plattegrondje en een intuïtief richtingsgevoel ging ik op pad. Ik nam de eerste de beste weg en volgde die. Omdraaien kan wandelend altijd, dus ik ging er van uit nog niet te kunnen verdwalen.

Omdat er ondertussen de hele ochtend al flink onweer dreigde (wel zwaar gerommel, geen regen) besloot ik gebruik te gaan maken van mijn OV-abonnement. Ik nam tram 1 (weet je nog? De enige tram...) en ging zitten. Ik had besloten drie haltes mee te rijden. Bij toeval stapte ik daardoor op het hoofdplein uit (Kossuth tér).

Hier bleek ook een boekwinkel: open en wel op zondag. Dus tijd voor stap drie: ontbrekende kennis bijkopen. Met een Duitstalig toeristenboekje over Debrecen, een uitgebreide stadskaart en een zakwoordenboek Hongaars-Engels-Hongaars kon ik nu de wereld (lees: Debrecen) aan. Eindelijk begon het actieplan zin te krijgen. Ik wist waar ik was, en door mijn geweldige aankopen wist ik ook nog eens wat ik zag.

En toen rees voor mij op het plein de Nagytemplom op. Niet dat de kerk er nog niet stond voor ik mijn boekjes had gekocht, maar op dat moment was ik nog een ‘girl on a mission' en had ik weinig oog voor de schoonheid van de stad. Nu kon ik eindelijk genieten van al het moois dat de omgeving te bieden heeft.

De Nagytemplom is de grote gereformeerde kerk van Debrecen. Wanneer er een (Nederlandstalig-) toeristenboekje over Debrecen zou bestaan, zou die kerk zeker op de voorkant gedrukt worden. Een grote kerk met twee torens, in het typische Hongaarse geel met wit. Op mijn weg ernaar toe werd ik nog even afgeleid door een mooi mozaïekkunstwerk van het wapen van Debrecen op het plein en een gedenkbeeld voor Lajos Kossuth, die in 1849 de onafhankelijkheidsverklaring voorlas in de Nagytemplom.

Nu werd het tijd voor de bevestiging van de laatste stap van mijn stappenplan: écht weten waar je bent. Kortom: ik moest het hoogste punt in de omgeving vinden en het uitzicht in mij opslaan. De 61 meter hoge torens van de Nagytemplom leken mij daar zeer geschikt voor. Kortom, ik stond weer voor de uitdaging van het kopen van een kaartje (mét toren én korting). Eenmaal binnen heb ik natuurlijk eerst de orgels bekeken, daarna de stoel waar Lajos zelf nog op gezeten heeft (zegt men,,,) en vervolgens op naar de toren. Normaal gesproken ben ik geen watje wat hoogtes en trappen betreft, maar 61 meter omhoog op scheve, krakende, smalle en OPEN houten trappetjes was toch even spannend. Omhoog was eigenlijk het probleem niet eens, maar naar beneden ben ik toch maar achterwaarts gegaan. Ook ben ik bang dat ik blijvende gehoorschade zal hebben omdat, precies toen ik NAAST de klok stond, hij begon te luiden. Desondanks was de klim het waard: het uitzicht mocht er zijn. Niet eens omdat het zo mooi was, maar juist omdat dat het eerste moment was waarop de grote tegenstellingen in de stad mij opvielen. Prachtige Jugendstil naast communistische betonwerken. Deze bevinding liet mij de rest van de dag niet meer los. Met mijn toeristenboekje in de hand ben ik de stad doorgewandeld en overal vielen de tegenstellingen mij meer op. Betonrot naast prachtig opgeknapte kunstwerken, modderpoelen naast parkjes en historisch naast ultramodern (nou ja... jaren '80 noem ik hier ultramodern...). Ik heb geprobeerd dit op de foto's vast te leggen. Ben benieuwd wat jullie daarvan vinden.

Naast de tegenstellingen in de stad was er nóg een iets dat mij opviel. Ik was alleen. Ik liep in de op één na grootste stad van Hongarije en ik was alleen. Het is een vrije dag in de op één na grootste stad van Hongarije en ik ben alleen! Waar is iedereen? Op straten van zes rijbanen breed (die liggen er toch niet voor niets) waren slechts twee auto's te vinden. Op het hoofdplein kon ik de mensen op twee handen tellen en bijna al het openbaar vervoer leek privé te zijn. Natuurlijk liepen er wel mensen over straat en zaten er wat stelletjes her en der verspreid over de terrasjes, maar voor de op één na grootste stad van Hongarije in het hoogseizoen was ik verbaasd. De rust en leegte overheersten. Ik ben benieuwd of dat de komende dagen/weken zo zal blijven, of dat dit slechts eenmalig was. Ik zal jullie ook daarover op de hoogte houden!

Na een dag lang geslenterd te hebben ben ik naar mijn kamertje gegaan om mij op te frissen. Vervolgens heb ik tijdens een wandeling naar een restaurantje wat medestudenten leren kennen. Onder andere Maria (Russisch, journaliste, studeert Hongaarse journalistiek....) en Greta (Amerikaanse: Texas, studente media en communicatie, vader Deens, moeder Hongaarse). Twee leuke vlotte meiden van mijn leeftijd. Denk alleen dat ik ze niet heel veel zal zien aangezien zij beiden vloeiend Hongaars spreken en ik in de beginnersklas kom. Ben benieuwd wat daar voor mensen in zitten. Deze twee meiden waren ‘jong', maar de meesten die ik zag waren toch écht wel ‘volwassen'. Ook vond ik er relatief veel Duitsers bij zitten. We gaan het morgen meemaken!

Puszi! (Kusje)

Brave meisjes komen in de hemel, brutale overal

Mensen die graag in cliché's praten zeggen wel eens: 'Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis er naar toe'. In dat geval zou mijn vakantie er nu al weer op zitten.

De reis naar Debrecen is voorspoedig verlopen, ook al had er een hoop mis kunnen gaan. Je kent dat piramide-effect wel met plannen. Zodra je in het eerste gedeelte van de reis wat vertraging oploopt, speelt dat de rest van je reis parten omdat je al je aansluitingen mist. Bij mij was dat gelukkig niet het geval.

Eén van die mogelijke misloop momenten begon al op Schiphol. Ondanks dat ik mijn reis ruim van tevoren geboekt en geregeld had, bleek ik niet de enige te zijn die op reis wilde. Sterker nog, ik blijk te reizen op de drukste dag van het jaar! Bij aankomst op Schiphol leek het allemaal nog mee te vallen, tot ik de rij voor de incheckbalie/palen zag. De Python in de Efteling is er niets bij. Alleen de bordjes met 'wachttijd nog ... minuten' en minimale lengte 1.40 m. ontbraken. Een lange rij met nerveuze, opgewonden en soms toch drammerige mensen stond te wachten voor het inchecken. Gelukkig leek het allemaal erger dan het was, en liep de rij vlot door. Dat is het voordeel wanneer je niet eerst op het volgende ritje hoeft te wachten. Ook de rijen bij de bagageafgifte waren ‘serious business'. Toch wist ik de goede rij te kiezen en wist ik me met mijn beste Lauws (bedankt Johan!) snel naar voren te praten. 'Ach meiske, gaadde gij maar veur!'. Na een compliment voor mijn tekenkunsten van de bagagedame verdween mijn koffer richting Budapest. Op naar de paspoortcontrole. Wederom rijen dik. Maar gelukkig hadden de mensen voor mij geen bijzondere spullen bij zich waardoor de rij vlot door liep en het afscheid toch snel naderde. Na nog een paar snelle zoenen, knuffels en succeswensen was ik aan de beurt. Alle spullen op de band, laptop open en door de poort. *PIEEEEEEP*. Nee hè?! Heb ik weer. Mijn riem had ik al braaf afgedaan, net zoals mijn horloge, etc. Dat je dan gefoullieerd moet worden is één, maar omdat ik van het vrouwelijk geslacht ben, moest ik ook wachten op een dito beveiliger. En dat duurt even... Ondertussen probeert de mannelijke beveiliger nog aan te pappen: 'hoe oud ben je, waar ga je heen?' etc. Of waren het misschien toch gewoon routinevragen? Kijken of ik nerveus wordt? Uiteindelijk bleek er natuurlijk niets aan de hand (zou het mijn beugel geweest zijn?;)). Nog een laatste enthousiaste zwaai naar de andere kant van de douane. En toen was ik écht alleen... Op naar de gate dan maar. Vanwege mijn oponthoud zou ik niet lang hoeven wachten op het boarden, maar het vliegtuig had een kwartier vertraging én een gate-wijziging. Was vast speciaal om mij bezig te houden.

Na de vlucht met een piloot die volgens mij zijn eerste passagiersvlucht maakte (hij steeg en landde zoals een autolesser in zijn eerste les van rijbaan verwisseld op de snelweg) werden we met een luchthavenbus naar de hal gebracht. Nog een snelle gang naar de wc en dan op naar mijn koffer. Onderdeel van één van de meerdere onzekere momenten in het leven: 'Zou hij me leuk vinden? Kan ik dat huis kopen?' Maar ook meer serieuze en belangrijke zaken als: 'Blijft die twix niet hangen als ik hem uit de automaat wil halen?' én 'zit mijn koffer er wel bij en is hij nog heel?'. Het lot stond mij bij. Na een paar rondjes zag ik een knalgele koffer, mét een Shaun en oranje riem. En hij was niet eens alleen meegekomen, hij was nog heel en ongeopend ook!

Op naar de volgende uitdaging: naar het station zien te komen. Ik besloot toch maar met de bus te gaan nadat ik zag wat het verschil in kosten was. En qua service maakte het niets uit: de bus kwam tegelijkertijd met mij op de halte aan, vertrok direct en bleek privé. Noem mij nog 1 verschil met een taxi ;). Eenmaal op het station aangekomen (misschien kan ik beter schrijven: bushalte langs 2 sporen), bleken de kaartautomaten buiten werking. Ik wilde mijn geluk niet al te veel tarten dus besloot naar de vluchthal te lopen om daar braaf een kaartje te halen. In de brandende zon, ruim 32 graden C en met een flinke koffer was dat toch wel zwaar. Vooral omdat ik ook weer terug moest. Toch voelde ik me desondanks gelukkig. Tot zover was het me gelukt: ik heb me onder de Hongaren gemengd en wist, met een geldig ticket, mijn trein te vinden.

Bij aankomst van de trein toonde een Hongaarse jongeman de ware Hongaarse mentaliteit. Zonder er ook maar een woord aan vies te maken (ik zou het toch niet hebben verstaan) nam hij vriendelijk mijn koffer over en tilde die de trein voor mij in. Nog enigszins beschroomd wist ik er een vriendelijk 'köszönöm szépen' (heel vriendelijk bedankt) uit te stamelen. Eenmaal in de trein ging ik later toch twijfelen aan mijn Hongaars. Ik had toch duidelijk een ticket met daarop: Nem dohányzom (niet-roken). Ondertussen loop ik bepakt en bezakt een blauwe walm in op zoek naar mijn geboekte plaats. Wanneer ik in mijn beste Hongaars aan de controleur vraag of ik misschien een andere (niet-roken) plaats kan krijgen is het antwoord nee, want de hele trein is niet-roken... (huh?!) Ook prijst ze mij om het feit dat ik niet rook.

Nadat ik mij eenmaal heb overgegeven aan de rokerige Hongaarse trein, heb ik tijd om rond te kijken. Ik zit in een 4-zit met een moeder met 2 kinderen. Een stil meisje van een jaar of elf en een jongetje (je weet wel, met brilletje en flaporen) van een jaar of 7. En hier begon mijn cursus Hongaars. Het jongetje bleek bezig met het tellen tot honderd. Na een aantal keren de gehele reeks van 0 tot 100 te hebben gehoord, werd door zijn moeder nog uitgelegd hoe hij grotere getallen tot duizend kon tellen. Met een grote glimlach op mijn gezicht zat ik stiekem mee te luisteren. Ondanks dat ik aan de ene kant wurgneigingen had omdat zo'n ‘irritant' jochie al zo goed in het Hongaars kon tellen, was ik toch al trots op het feit dat ik hun conversatie kon volgen én mee kon oefenen met tellen.

De trein reed ondertussen gestaag door en de komst van de controleurs deed de rookwalm verdwijnen. Zou ik ze dan toch goed begrepen hebben? Het uitzicht veranderde van Budapester buitenwijken naar zonnebloemvelden. Overal waar je kijkt zonnebloemen... Ik ben toch niet in Toscane beland? Het niet kunnen herkennen van woorden op reclameborden en de taal van de mensen om mij heen stelt me gerust: dit moet Hongarije wel zijn. In Toscane zouden mieterige mannen om hun mama zitten jammeren en zich verschuilen achter veel te grote merkzonnebrillen. Dat was hier niet het geval.

Eenmaal bijna bij Debrecen kreeg ik nog even contact met een jongen die zijn ouders in Debrecen ging bezoeken. Met hem nog wat over Hongaars voedsel gesproken en hij heeft me richting de tram geloodsd. Daar heb ik vervolgens zelf een kaartje gekocht (in mijn beste Hongaars ;) ) en de tram naar de universiteit genomen. Volgens de beschrijving van de universiteit moest ik met tram 1 12 haltes nemen. Lekker handig.... Er is maar 1 tramlijn... en 12 haltes is van begin- (station) naar het eindpunt. Hadden ze volgens mij handiger kunnen zeggen. Ook in de tram werd ik gecontroleerd. Was nog even lastig omdat ze ‘in burger' waren. Wist ik veel wat ze van me wilden ('nem értem' - ik begrijp het niet). Wilden ze dus mijn kaartje zien! Eenmaal op de campus was alles goed aangegeven. Dus ik was zo ingeschreven en kreeg mijn kamer.

Die kamer is echt superluxe. Een tweepersoonskamer voor mij alleen. Met koelkast, tv en eigen badkamer met douche, wc en wastafel. Alles in keurig schone en nette staat. Blijkt dat nog 1 keer per week die kamer wordt schoongemaakt ook!

Ben blij dat alles goed is verlopen. De reis viel me alleszins mee, maar ik ben nu wel dood op. Jullie waarschijnlijk ook van het lezen.

Ik houd jullie op de hoogte!

p.s. 'alle' foto's zullen op www.picasaweb.com/ingridhol komen aangezien ik hier niet heel veel fotoruimte heb.

Heel veel liefs van mij uit warm Debrecen!

Morgen is ze weg...

Sommigen van jullie zullen hierin de titel van een mooi liedje van Acda en de Munnik herkennen. En hoewel het echt waar is (morgen ben ik weg), zal het voor mij echt niet zo dramatisch eindigen als in het liedje.

Bruno weet het nog mooier te zeggen. Wanneer ik hem erop wijs dat ik toch echt wel bijna weg ben, antwoordt hij steevast met: 'ach, dan ben je alweer bijna terug'. Tsja, zo kun je het natuurlijk ook zien.

Maar goed, na bijna een maand radiostilte staat dan eindelijk mijn koffer, klaar en gepakt, te wachten op de reis. En ondanks dat ik van die lieve Hongaren 23 kg mee mag nemen in de koffer zit ik nu nog niet eens aan de 17 kg. Dat laat dus al 6 kg speling over voor Kolbáz, Tárhonya, paprikapoeder, tubes en al dieandere heerlijke Hongaarse geneugten. Weet niet of dat genoeg is...

Wanneer de aswolk nog even vakantie houdt, en ook de storm blijft liggen, zal ik morgen vertrekken. Mijn vlucht staat rond 13.30 uur gepland. Dat betekent dat ik rond 15.30 uur op Ferihegy 2a zal landen. Na het ophalen van mijn koffer (die uiteraard gewoon heel op de band zal liggen

Ik ben benieuwd hoe ik het er tijdens de reis vanaf ga brengen: tenslotte spreek ik nu nog geen Hongaars. Oké, ik ken wat basiszinnetjes en mijn trouwe vriend (de wat en hoe Hongaars) is altijd bij de hand, maar het wordt pas echt een probleem zodra ze beginnen te antwoorden... Ook kom ik een dag eerder aan dan de rest, in verband met de reistijden, dus zal ik ook niet als een schaapje achter de rest aan kunnen lopen. Toch ga ik maar van het beste uit: jaarlijks studeren er zo'n 600 studenten aan de Debrecen Summer School. Ik ga er vanuit dat die ook geen Hongaars kunnen én ook niet weten waar ze moeten zijn. Het komt wel goed!

Aangezien ik morgen zal vertrekken, is dit mijn laatste berichtje van Nederlandse bodem. Vanaf morgen komen de berichten hopelijk uit Debrecen, Hongarije! Reizen jullie mee?

Alweer een stapje dichterbij!

Hoera! Het afwachten heeft zin gehad

HetHongaarse scholarshipbureau heeft mij een scholarship (beurs) toegekend! Het Hongaarse ministerie moet het nog wel even ondertekenen, maar dat is slechts een formaliteit. Dat is dus ook de reden waarom het pas zo laat bekend geworden is: vanwege de verkiezingen in Hongarije ligt alles achter op schema. Misschien hebben Hongarije en Nederland toch meer overeenkomsten danik vantevoren vermoedde.

Het hele pakket met kopieen van diploma's, cv's, motivatiebrieven en gezondheidsverklaringen heeft dus zijn werk gedaan! Hongarije ziet het nut ervan in dat ik de hongaarse taal ga leren...

Afgezien van het feit dat ik er nog wel moet komen (IJslandse vulkaanuitbarstingen, overstromingen en andere nare oponthouden), staat mij niets meer in de weg! Ik ga naar Hongarije en niets komt daar nog tussen.

Inmiddels heb ik Skype geinstalleerd en getest, dus met de contacten naar huis gaat het ook goed komen.

Zoals ik in mijn vorige berichtje al meldde heb ik al een hoop spulletjes voor Hongarije bij elkaar geraapt, maar het meest geweldige is toch wel mijn bikini! 'Een gezonde geest in een gezond lichaam'(ASICS) was het toch? Dus als ik wil zorgen dat de studie zijn vruchten afwerpt, moet ik ook goed voor mezelf zorgen. En laat Hongarije nou net bekend staan om haar kuurbaden.... De bikini's worden dus zeker niet vergeten! Ik zal z.s.m. een foto plaatsen.

Liefs van een hele gelukkige en uiteraard dankbare Ingrid

Zenuwachtig

Poe he (zou Tommie zeggen...),

Ik begin nou toch wel een beetje nerveus te worden. Wel op een gezonde manier hoor, maar toch! Over 35 dagen zit ik rond deze tijd al in de trein op weg van Budapest naar Debrecen.

Komende twee weken staan in het teken van tentamens (die ik moet halen omdat ik door mijn reis geen herkansingen kan doen), maar mijn hoofd staat er niet naar.

Langzaam aan komen de spulletjes die ik nodig heb of mee wil nemen het huis binnen. En op de een of andere manier lijken ze me aan te kijken alsof ze nu al weg willen: de koffer op de overloop, de nieuwe kleren die gedragen willen worden en natuurlijk mijn andere spulletjes.

Wat ook niet meehelpt is het wachten op het bericht van de Hongaarse scholarship instantie. Begin juni zou bekend worden gemaakt wie de scholarships toebedeeld zouden krijgen. Inmiddels is het 12 juni en vind ik het al begin juni genoeg.... Maar ja, Hongaren he? Dus voor de zekerheid heeft Bruno van de week even opgebeld (aangezien ik mijn Hongaars nog moet leren en hij het al kan...) met de vraag wat zij onder begin juni verstaan. Dat zou deze afgelopen week zijn... Nou het is nu zaterdag en nog steeds geen bericht. In het weekend zal er sowieso wel niets geplaats worden, dus het is weer wachten... Het gaat om best veel geld: de hele studie en dekost en inwoning worden op dat moment voor mij gefinancieerd... En ik had ook wel een héle mooie motivatiebrief (vond ik....). Nog even duimen dus!

Het enige dat ik nu kan doen is mij toch maar op mijn tentamens storten en zoveel mogelijk met Bruno, Skippy en Santa knuffelen nu het nog kan. Want ondanks dat ik over 35 dagen in mijn droomland zit, moet ik wel blijven beseffen dat ik er alleen zit!

Driewerf hoera voor het internet! Hoera hoera hoera! LANG LEVE INTERNET!!!!!

Liefs Ingrid

p.s. wistenjullie dat je reacties kuntachter laten bij mijn berichten? Dus heb je nog tips, opmerkingen ofgewoon iets liefs dat je wilt delen? Schroom niet!

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdensmijn reis naar Debrecen, Hongarije.

Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Ingrid