Het mooiste woord ter wereld: Sehnsucht. Ik heb niets met Duitsland, ik heb niets met de Duitse taal. Maar dat ene woordje: ‘Sehnsucht'... De Nederlandse vertaling dekt de lading niet: ‘verlangen naar'. ‘Verlangen naar' klinkt bijna negatief naast het woord Sehnsucht. Het klinkt alsof je afgunstig bent naar iets wat je niet hebt, sehnsucht daarentegen is een verlangen naar iets écht moois. Iets waarvan je weet dat het er is, echter alleen niet op dit moment op de juiste plek. Iets wat niet in waarde of in een doosje te pakken is. Verlangen naar de lente, de liefde, het avondlicht... 'Sehnsucht nach dem Frühling', ja, zelfs Mozart wist het woord op de juiste manier te gebruiken. Hij had echter één voordeel: hij was Duitstalig. Wanneer ik het woord gebruik, kijken mensen mij vreemd aan. Desondanks wil ik het woord nu toch graag gebruiken. Stilletjes begint er een gevoel van Sehnsucht te ontstaan. Echter niet naar dat waar jullie waarschijnlijk aan denken (Thuis).

Het klinkt zo misschien een beetje raar, maar het gevoel van verlies begint me al langzaam te bekruipen. Ik heb hier nog maar één maandag, en na morgen nog maar één dinsdag... Zo hard gaat het alweer. Sommigen zouden zeggen: het aftellen kan beginnen. De maand waarin ik naar huis ga is alweer begonnen en de dagen vliegen zo ontzettend hard voorbij.

Desondanks heb ik er moeite mee. Moeite met de tijd, moeite met het afscheid. Sehnsucht nach Ungarn...

Maar genoeg over de toekomst. Op dit moment heb ik eindelijk even de tijd gevonden om mijn verhalen weer te plaatsen, want er ik heb uiteraard weer een hoop meegemaakt.

Het begint op afgelopen donderdagochtend, de ochtend na de folksongcontest. De fles wijn die we gewonnen hadden werd in tijdens de pauze tussen de lessen opgedronken. Alle drie onze juffen zijn speciaal gekomen om ons nogmaals te feliciteren en te vertellen hoe trots ze wel niet waren op onze prestatie! Na de lessen ben ik naar het zwembad gegaan. Het is me zelfs gelukt om, naast het basiskaartje (met korting;)) een massage af te spreken (uiteraard ook met korting. Wat is het toch heerlijk om student te zijn.). Een volledige massage van een half uur kost hier (omgerekend) nog geen 5 euro. Ik voelde me bijna schuldig... Na nog even lekker gegeten te hebben, ben ik geheel uitgerust naar mijn kamertje gegaan.

Op vrijdag hadden we 's avonds een grillparti (oftewel een BBQ). Daar waar het eten tijdens het ontbijt en lunch niet van al te beste kwaliteit is, weten ze dat op de feesten ruimschoots goed te maken. Ik heb inmiddels al besloten om niet meer dagelijks op de uni te ontbijten en lunchen. Die marteling wil ik mezelf niet aan doen. En aangezien het eten hier toch amper iets kost, haal ik wel iets lekkers ;).

Zaterdag was het weer tijd voor een excursie. Dit keer ben ik naar Hajdúszoboszló (hardop zeggen, in één keer ;) ) geweest. Dat is het oudste en grootste spa-resort van Europa. Kortom: zwembaden, kuurbaden, recreatiebaden, en nog meer baden. Ik heb me er heerlijk vermaakt. Puur om alles langs te lopen ben je al een uur onderweg. Dus dan kun je je wel een indruk vormen van de grootte. Omdat het weer hier inmiddels alweer helemaal opgeknapt is (Bruno is weg he?!!), is volgens mij heel Hongarije uitgelopen naar Hajdúszoboszló. Als je denkt dat Scheveningen vol is op een warme zomerdag, dan had je dit eens moeten zien. Handdoek aan handdoek, als haringen in een ton. Er stonden zelfs foto's van in de dagbladen. Desonkdanks had je er geen ‘last' van. De mentaliteit hier in Hongarije is zo anders dan die bij ons in Nederland. Mensen houden rekening met elkaar. Begrijpen dat het druk is en wachten op hun beurt. Op een veel te vol bankje in een kuurbad, wordt nog iets extra ingeschoven zodat er nóg iemand lekker bij kan komen zitten. In Nederland is een bubbelbad ‘vol' als er 1 stelletje in zit...

Eigenlijk heb ik voornamelijk in één type bad gezeten. Het was een kuurbad met colawater. Nouja, niet echt natuurlijk. Maar de kleur was die van cola, en het was peszgö (herinner je het je nog? Een vorig blog? Bubbeltjes wijn?!) water. Oftewel colakleurwater met prik en een aangename 38 graden warm. Naast het badderen heb ik me ook hier weer met een massage (dit keer een heel uur ;) ) laten verwennen. 's Avonds zijn we uit eten geweest met de hele groep en hebben we nog even van het stadje genoten. Er was op dat moment ook een dixielandfestival aan de gang, dus een hoop gezelligheid en goede muziek.

's Zondags ben ik met Mariska en haar moeder op stap geweest. Onderweg ontzettend veel ooievaars gezien (soms met wel 5 in één nest), een wilde uil en uiteraard: duizenden zonnenbloemen ;). We zijn enkele dorpen rondom Debrecen (langs de Roemeense grens) afgegaan op zoek naar ‘oude' bekenden van hen. Heerlijk om die échte Hongaarse sfeer te mogen proeven. Echte Hongaren in échte Hongaarse huizen met echte Hongaarse gewoontes en échte Hongaarse dieren. Ik heb heerlijk van de gastvrijheid mogen genieten en in ieder huis vrij rond mogen kijken. Op de tuinen was ik jaloers. Prachtige groententuinen met échte groenten (die je wél wilt eten) en natuurlijk vele dieren (die je ook wel wilt eten...).

In een van de huizen werd ook een naamdag gevierd. Even wat uitleg: In Hongarije vieren ze niet alleen de verjaardag, maar ook de naamdag. Iedere (Hongaarse) naam heeft hier dus een eigen dag. Dit feest wordt nog intenser gevierd dan de verjaardag. Kortom: veel gezelligheid, gastvrijheid én eten... Huisgemaakt, Hongaars voedsel. Er is drie dagen voor gekookt... Pörkölt uit de Bogracs (weet je nog? Kookpot boven het vuur) in de tuin. Allerlei szütemenyi (zoetigheden), heerlijke kippensoep (met ‘verse' kip ;)) en natuurlijk de basics als uborkasaláta (komkommersalade). Kortom: Ingrid's buikje zat vol... Barstens vol. Alleen al 3 borden soep... Dan nog 2 borden pörkölt met de extra's en met de zoetigheden (chocoladetaart, notencakejes, kaaskrakelingen, jamkoekjes en huisgemaakte tirámisú) werd ook niet zuinig omgesprongen.

Na nogmaals de varkens, eenden, kippen, honden, katten en andere dieren gedag te hebben gezegd (en natuurlijk de gastvrije Hongaren vele malen bedankt te hebben) werd het tijd om te gaan. We zijn via een andere route weer terug naar Debrecen gereden om mij zo weer een andere blik op het Hongaarse landschap te gunnen. Het was prachtig! (Maris en mams, bedankt!)

Vandaag was het weer een normale lesdag. Hard studeren, weinig wijzer worden (zo voelt het althans). Het enige verschil was dat we twee leden uit onze klas vaarwel hadden moeten zeggen (omdat die maar een tweeweekse studie deden) en er twee nieuwe leden voor terug hebben gekregen. We zitten dus nog steeds met acht personen. Gezellig! Na de standaard lessen ben ik nog een pronouciationclass (uitspraakklas) geweest. Daar zit je dan tot 5 uur 's middags (vergeet niet: 32 graden!) alle klinkers eindeloos op te sommen met zijn zesentwintigen... Ben ik er wijzer van geworden? Nee. Is mijn uitspraak er beter opn geowrden? Nee. Ga ik morgen weer? Nee! 'Het Spaanse graan heeft de orkaan doorstaan'. De jaren conservatorium hebben mij wel geleerd waar de ‘E'zit. Morgen lig ik weer heerlijk in het zwembad... Of niet...