Het is alweer een week geleden dat ik hier aankwam, moederziel alleen, met enkel mijn handbagage, een vage routebeschrijving en een grote koffer. Inmiddels is er alweer een week voorbij gevlogen en voelt het enerzijds alsof ik hier pas gisteren aankwam en anderzijds alsof ik hier al mijn hele leven woon. Mijn hele besef van tijd is heengegaan, maar daar heb ik mooie herinneringen en natuurlijk een klein stukje nieuwe taal voor terug.

Inmiddels heb ik één week Hongaarse lessen achter de rug en voel ik me geweldig. Ik begin steeds meer dingen te begrijpen en ik kan zelfs al basaal converseren, al zal het grammaticaal niet perfect zijn. De getallen gaan zo goed als vloeiend, dus als er afgerekend moet worden geef ik niet meer per ongeluk het getal in tienvoud. Ook weet ik erg beleefd te bedanken en vaarwel te zeggen. Dat gecombineerd met puppyogen en een lieve glimlach werkt erg goed! Ben nog steeds benieuwd wat ik over drie weken zal kennen en kunnen!

Inmiddels heb ik het zwembad in het park ontdekt: een heerlijk terrein met 2 ‘gyogyfürdo's' (welnessbaden) en een groot wedstrijdbad. Verder zijn er voldoende ligweiden en eettenjes. Onder die eettentjes bevinden zich ook meerdere Lángos tentjes. Voor degenen die nog niet weten wat Lángos is: het is gefrituurd deeg, ingesmeerd met zout en knoflook. De meeste mensen doen daar vervolgens ook nog zure room en kaas op. Ik ga liever voor de ‘naturel'-versie (dus alleen zout en knoflook). Vanwege het gefrituurde deeg kan ik het nog het beste vergelijken met een oliebol, maar dan hartig in plaats van zoet. Voor mij is da Lángos alleen al een trip naar Hongarije waard. Er staan elders op dit blog foto's van de Lángos, en ik denk dat mijn gezicht boekdelen spreekt.

Donderdag en vrijdag heb ik heerlijk genoten in het zwembad. Alle studenten gaan naar het wedstrijdbad gedeelte, maar ik prefereer toch echt de kuurbaden met van nature warm (36graden), helend bronwater. Dat geeft mij ook mooi de gelegenheid om aan de drukte en sociale verplichtingen van alle dag te ontsnappen. Want ondanks dat het hier beregezellig is, vreet het tonnen aan energie. Ik ben hier in vijf talen tegelijk aan het praten (Engels, Duits, Hongaars, Nederlands en Frans) wat soms erg verwarrend kan zijn. Gisteren sprak ik in één zin zelfs vijf verschillende talen, ieder woord een andere... Het moet niet gekker worden. En het ergste is dat ik het zelf niet eens door heb! Ook merk ik dat 's nachts mijn dromen in meerdere talen gedroomd worden. Echt... Ik geloof dat ik langzaam aan gek begin te worden. Desondanks heb ik het nog steeds ontzettend naar mijn zin en geniet ik van iedere minuut!

Het eten op de campus begint met de dag slechter te worden (kan dat dan?), maar gelukkig leer ik inmiddels ook goede restaurantjes kennen waardoor ik aan eten geen gebrek heb.

Gisteren was er een ‘Bogroc parti' op de campus. Een Bogroc is het Hongaarse woord voor de pan die, hangend aan een driepoot boven het vuur, wordt gebruikt voor de Hongaarse cuisine. Dit maal werden we verrast met (hoe kan het ook anders) ‘Gulyásleves' (goelashsoep). Ondanks dat de soep lekker was had hij niets te maken met gulyásleves. Het was meer een groentebouillon met een snufje paprikapoeder. Wat wel erg lekker was, was de Rétes die ze erbij serveerden. Rétes kan ik het beste omschrijven als Hongaarse strudel. In dit geval was er alma rétes (apfelstrudel) en turos rétes (kwarkstrudel). Ik heb er van genoten!

Vandaag was weer de eerste dag zonder lessen. Desondanks heb ik niet stilgezeten. Er waren namelijk excursies georganiseerd. Ik ben naar Nádudvár en Baránd geweest. Dat zijn twee dorpen aan de rand van de poesta. We vertrokken om acht uur ‘s ochtends met de bus naar Nádudvár. Daar aangekomen kregen we van de gastvrouw huisgestookte pálinka aangeboden: het was net negen uur in de ochtend. Kwansuis vertelde ze er ook nog even bij dat hij een alcoholpercentage van 55 tot 60% had. Met een verbrande strot en een krampende maag kregen we een rondleiding door het ambachtshuis. Hier waren verschillende mensen rieten manden aan het maken en leer aan het bewerken. Na deze rondleiding, met uiteraard wat geschiedkundige feiten, kregen we huisgebakken lekkernijen en limonade. Op dat moment kwam mijn maag eindelijk tot rust. Daarna hebben we in Nádudvár een Hongaarse pottenbakkerij bezocht en het oude ambacht van dichtbij mogen meemaken. Helaas is het een uitstervend ambacht, maar men probeert, mede met hulp van de toeristenindustrie, deze ambacht te koesteren.

Vervolgens mochten we weer de bus in en werden we naar Baránd gebracht. Daar kregen we op een boerderij een heerlijke huisgemaakte gulyásleves (ik heb VIJF borden leeggeten...). Uiteraard ontbrak ook hier de pálinka niet, maar dit keer heb ik toch vriendelijk bedankt... Daarna gingen we per paard en wagen de stad door. Halverwege stopten we even bij een oud schoolgebouw waar tegenwoordig een Bábmuzéum (poppenmuseum) in gevestigd is. Hier hingen allemaal handgemaakt sprookjes marionetten die ook echt in voorstellingen (en op tv) gebruikt worden.

Nadat de koetstocht weer eindigde op het boederij was het tijd om het echte Hongaarse boerenleven uit te proberen. Oftewel: ik heb een geit gemolken (en ik heb talent;)), ik heb de melk (nog warm) gedronken (in tegenstelling tot koemelk wél lekker), heb paardgereden, pijl en boog geschoten én zelfs een zweep laten klappen! Degenen onder jullie die Mcleod's daughters hebben gekeken, weten het volgende: een zweep laten klappen is veel moeilijker dan je denkt. Het vergt enige controle om de juiste zwaai te maken en daarbij niemand (vooral jezelf) in het gezicht te slaan. Desondanks is het mij meerdere malen gelukt! Ook het pijl en boog schieten ging mij erg goed af (van de drie keer, drie keer in het midden) waardoor ik enkel maar kan concluderen dat ik geboren ben voor het leven op de poesta. Alle ambachten heb ik onder de knie, het eten kan ik klaarmaken en het weer is ideaal voor mij!

Afsluitend hebben we nog huisgemaakte lángos gegeten. Hier moet ik echter wel een opmerking bij plaatsen. Er zijn namelijk twee soorten Lángos: het gefrituurde type (top!!!) en de kenyér Lángos. Deze laatste wordt in ovens gebakken en heeft daardoor meer weg van een vage Amerikaanse pizza dan de ultieme Lángos. Helaas kregen we hier het laatste type. Lekker, maar niet ultiem J.

Vervolgens weer de bus in om te gaan eten in een andere plaats. Vergezeld door een live zigeunerband aten we van een grillbuffet. Dat was erg lekker! Na het eten kwam er nog een dansgroep verschillende csárdásdansen voor ons dansen en werden we vervolgens uitgedaagd mee te doen. Met de hele groep hebben we flink gedanst en lol gehad. Toen was het tijd om op huis aan te gaan. Moe maar tevreden kijk ik terug op weer een spannende dag. Toch kan ik niet wachten op morgen. Eindelijk even een hele dag niets!