Mensen die graag in cliché's praten zeggen wel eens: 'Het gaat niet om de bestemming, maar om de reis er naar toe'. In dat geval zou mijn vakantie er nu al weer op zitten.

De reis naar Debrecen is voorspoedig verlopen, ook al had er een hoop mis kunnen gaan. Je kent dat piramide-effect wel met plannen. Zodra je in het eerste gedeelte van de reis wat vertraging oploopt, speelt dat de rest van je reis parten omdat je al je aansluitingen mist. Bij mij was dat gelukkig niet het geval.

Eén van die mogelijke misloop momenten begon al op Schiphol. Ondanks dat ik mijn reis ruim van tevoren geboekt en geregeld had, bleek ik niet de enige te zijn die op reis wilde. Sterker nog, ik blijk te reizen op de drukste dag van het jaar! Bij aankomst op Schiphol leek het allemaal nog mee te vallen, tot ik de rij voor de incheckbalie/palen zag. De Python in de Efteling is er niets bij. Alleen de bordjes met 'wachttijd nog ... minuten' en minimale lengte 1.40 m. ontbraken. Een lange rij met nerveuze, opgewonden en soms toch drammerige mensen stond te wachten voor het inchecken. Gelukkig leek het allemaal erger dan het was, en liep de rij vlot door. Dat is het voordeel wanneer je niet eerst op het volgende ritje hoeft te wachten. Ook de rijen bij de bagageafgifte waren ‘serious business'. Toch wist ik de goede rij te kiezen en wist ik me met mijn beste Lauws (bedankt Johan!) snel naar voren te praten. 'Ach meiske, gaadde gij maar veur!'. Na een compliment voor mijn tekenkunsten van de bagagedame verdween mijn koffer richting Budapest. Op naar de paspoortcontrole. Wederom rijen dik. Maar gelukkig hadden de mensen voor mij geen bijzondere spullen bij zich waardoor de rij vlot door liep en het afscheid toch snel naderde. Na nog een paar snelle zoenen, knuffels en succeswensen was ik aan de beurt. Alle spullen op de band, laptop open en door de poort. *PIEEEEEEP*. Nee hè?! Heb ik weer. Mijn riem had ik al braaf afgedaan, net zoals mijn horloge, etc. Dat je dan gefoullieerd moet worden is één, maar omdat ik van het vrouwelijk geslacht ben, moest ik ook wachten op een dito beveiliger. En dat duurt even... Ondertussen probeert de mannelijke beveiliger nog aan te pappen: 'hoe oud ben je, waar ga je heen?' etc. Of waren het misschien toch gewoon routinevragen? Kijken of ik nerveus wordt? Uiteindelijk bleek er natuurlijk niets aan de hand (zou het mijn beugel geweest zijn?;)). Nog een laatste enthousiaste zwaai naar de andere kant van de douane. En toen was ik écht alleen... Op naar de gate dan maar. Vanwege mijn oponthoud zou ik niet lang hoeven wachten op het boarden, maar het vliegtuig had een kwartier vertraging én een gate-wijziging. Was vast speciaal om mij bezig te houden.

Na de vlucht met een piloot die volgens mij zijn eerste passagiersvlucht maakte (hij steeg en landde zoals een autolesser in zijn eerste les van rijbaan verwisseld op de snelweg) werden we met een luchthavenbus naar de hal gebracht. Nog een snelle gang naar de wc en dan op naar mijn koffer. Onderdeel van één van de meerdere onzekere momenten in het leven: 'Zou hij me leuk vinden? Kan ik dat huis kopen?' Maar ook meer serieuze en belangrijke zaken als: 'Blijft die twix niet hangen als ik hem uit de automaat wil halen?' én 'zit mijn koffer er wel bij en is hij nog heel?'. Het lot stond mij bij. Na een paar rondjes zag ik een knalgele koffer, mét een Shaun en oranje riem. En hij was niet eens alleen meegekomen, hij was nog heel en ongeopend ook!

Op naar de volgende uitdaging: naar het station zien te komen. Ik besloot toch maar met de bus te gaan nadat ik zag wat het verschil in kosten was. En qua service maakte het niets uit: de bus kwam tegelijkertijd met mij op de halte aan, vertrok direct en bleek privé. Noem mij nog 1 verschil met een taxi ;). Eenmaal op het station aangekomen (misschien kan ik beter schrijven: bushalte langs 2 sporen), bleken de kaartautomaten buiten werking. Ik wilde mijn geluk niet al te veel tarten dus besloot naar de vluchthal te lopen om daar braaf een kaartje te halen. In de brandende zon, ruim 32 graden C en met een flinke koffer was dat toch wel zwaar. Vooral omdat ik ook weer terug moest. Toch voelde ik me desondanks gelukkig. Tot zover was het me gelukt: ik heb me onder de Hongaren gemengd en wist, met een geldig ticket, mijn trein te vinden.

Bij aankomst van de trein toonde een Hongaarse jongeman de ware Hongaarse mentaliteit. Zonder er ook maar een woord aan vies te maken (ik zou het toch niet hebben verstaan) nam hij vriendelijk mijn koffer over en tilde die de trein voor mij in. Nog enigszins beschroomd wist ik er een vriendelijk 'köszönöm szépen' (heel vriendelijk bedankt) uit te stamelen. Eenmaal in de trein ging ik later toch twijfelen aan mijn Hongaars. Ik had toch duidelijk een ticket met daarop: Nem dohányzom (niet-roken). Ondertussen loop ik bepakt en bezakt een blauwe walm in op zoek naar mijn geboekte plaats. Wanneer ik in mijn beste Hongaars aan de controleur vraag of ik misschien een andere (niet-roken) plaats kan krijgen is het antwoord nee, want de hele trein is niet-roken... (huh?!) Ook prijst ze mij om het feit dat ik niet rook.

Nadat ik mij eenmaal heb overgegeven aan de rokerige Hongaarse trein, heb ik tijd om rond te kijken. Ik zit in een 4-zit met een moeder met 2 kinderen. Een stil meisje van een jaar of elf en een jongetje (je weet wel, met brilletje en flaporen) van een jaar of 7. En hier begon mijn cursus Hongaars. Het jongetje bleek bezig met het tellen tot honderd. Na een aantal keren de gehele reeks van 0 tot 100 te hebben gehoord, werd door zijn moeder nog uitgelegd hoe hij grotere getallen tot duizend kon tellen. Met een grote glimlach op mijn gezicht zat ik stiekem mee te luisteren. Ondanks dat ik aan de ene kant wurgneigingen had omdat zo'n ‘irritant' jochie al zo goed in het Hongaars kon tellen, was ik toch al trots op het feit dat ik hun conversatie kon volgen én mee kon oefenen met tellen.

De trein reed ondertussen gestaag door en de komst van de controleurs deed de rookwalm verdwijnen. Zou ik ze dan toch goed begrepen hebben? Het uitzicht veranderde van Budapester buitenwijken naar zonnebloemvelden. Overal waar je kijkt zonnebloemen... Ik ben toch niet in Toscane beland? Het niet kunnen herkennen van woorden op reclameborden en de taal van de mensen om mij heen stelt me gerust: dit moet Hongarije wel zijn. In Toscane zouden mieterige mannen om hun mama zitten jammeren en zich verschuilen achter veel te grote merkzonnebrillen. Dat was hier niet het geval.

Eenmaal bijna bij Debrecen kreeg ik nog even contact met een jongen die zijn ouders in Debrecen ging bezoeken. Met hem nog wat over Hongaars voedsel gesproken en hij heeft me richting de tram geloodsd. Daar heb ik vervolgens zelf een kaartje gekocht (in mijn beste Hongaars ;) ) en de tram naar de universiteit genomen. Volgens de beschrijving van de universiteit moest ik met tram 1 12 haltes nemen. Lekker handig.... Er is maar 1 tramlijn... en 12 haltes is van begin- (station) naar het eindpunt. Hadden ze volgens mij handiger kunnen zeggen. Ook in de tram werd ik gecontroleerd. Was nog even lastig omdat ze ‘in burger' waren. Wist ik veel wat ze van me wilden ('nem értem' - ik begrijp het niet). Wilden ze dus mijn kaartje zien! Eenmaal op de campus was alles goed aangegeven. Dus ik was zo ingeschreven en kreeg mijn kamer.

Die kamer is echt superluxe. Een tweepersoonskamer voor mij alleen. Met koelkast, tv en eigen badkamer met douche, wc en wastafel. Alles in keurig schone en nette staat. Blijkt dat nog 1 keer per week die kamer wordt schoongemaakt ook!

Ben blij dat alles goed is verlopen. De reis viel me alleszins mee, maar ik ben nu wel dood op. Jullie waarschijnlijk ook van het lezen.

Ik houd jullie op de hoogte!

p.s. 'alle' foto's zullen op www.picasaweb.com/ingridhol komen aangezien ik hier niet heel veel fotoruimte heb.

Heel veel liefs van mij uit warm Debrecen!