*Ik heb deze blog grotendeels geschreven terwijl ik op het vliegveld op mijn vliegtuig zat te wachten.*

Zaterdag 14 augustus 2010: Het is zover. Aan iedere mooie droom komt helaas een eind, en ik ben al langzaam aan het ontwaken. Mijn reis naar het vliegveld is zeer voorspoedig verlopen, en ook het inchecken was geen enkel probleem. Mijn koffer was 1 kg te zwaar (en gelukkig hebben ze mijn handbagage niet gewogen...) maar de Mazsola knuffel (Hongaars varkentje) won sympathie. Of ik de volgende keer toch alsjeblieft onder de 23 kg wilde blijven? Maar natuurlijk! 'Het komt door de studieboeken mevrouw. Ik ben hier vier weken geweest om Hongaars te leren en kwam zonder boeken en vertrek nu met!' Wat zij alleen niet wist is dat al die boeken al in mijn handbagage zaten... oops... leugentje om bestwil?

Maar goed. Ik was hier met een reden. Ik zou Hongaars gaan leren. En min of meer is me dat nog gelukt ook. Zoals ik eerder al schreef heb ik donderdag de test gehad en inmiddels is het resultaat ook bekend: 'Excellent'. Oftewel, ik heb minstens 90 van de 100 punten gescoord! Heb nu dus een mooi certificaat met daarop 'with high honour', oftewel cum laude! Ik heb examen gedaan op beginners 2 level, dus blijkbaar ben ik de beginners 1 al gepasseerd! Ik ben echt ontzettend trots op mijn prestatie.

Desondanks heb ik nu last van een psychische wetenschap: hoe meer je leert, hoe meer je beseft dat je eigenlijk niets weet. De eerste week van de studie was ik trots op ieder nieuw woordje dat ik leerde en ik had het gevoel dat ik de hele wereld (lees Hongarije) aan kon. Nu, na vier weken, is mijn kennis alleen maar gegroeid, maar heb ik het gevoel dat ik nog steeds niets kan zeggen of kan vragen. Het Hongaars is zo'n complexe taal dat we naar vier weken nog niet eens aan de ‘verleden tijd' toegekomen zijn. Kortom: als iemand mij straks vraagt hoe ik het in Hongarije heb gehad, kan ik niet eens antwoorden! Tenzij ik alles in tegenwoordige tijd vertel natuurlijk: 'Het is erg leuk, de leraren zijn erg aardig, het weer is mooi, etc'.

Ik ben er inmiddels ook al achter waarom het Hongaars toch zo moeilijk is. Dat heb je de eerste twee weken nog niet door, want dan ben je voornamelijk bezig met de basiswoordenschat en de vervoegingen van de werkwoorden ‘zijn', ‘komen' en ‘gaan'. Oftewel niet anders dan welke andere taal die je erbij leert. Hoewel, de oplettenden onder jullie die al eens een taal geleerdOnHongaars is hebben, valt het misschien op dat het werkwoord ‘hebben' er niet bij staat. En dat is dus de eerste stap naar het onbegrijpelijke Hongaars. Hongaren kennen geen werkwoord ‘hebben'. Hongaren kennen heel veel woorden niet. Hongaren kunnen geen zinnen maken, en Hongaren... oké zo is het wel weer genoeg. Wat ik probeer te zeggen: daar waar wij woorden gebruiken om aan te geven wat iets is, waar het is, van wie het is, enzovoort, gebruiken de Hongaren achter- en voorvoegsels. En dat doen ze bij ieder woord. Ongeacht of het nou een werkwoord of zelfstandig naamwoord is. Oké, ik hoor jullie al denken: 'wat maakt het nou uit of je een woordje of een achtervoegsel moet leren?'. Het antwoord: theoretisch niets. Máár... Het zijn natuurlijk wel Hongaren. Dus in plaats van één woordje (bijvoorbeeld ‘in'), verzinnen de Hongaren weer verschillende achtervoegsels, al naar gelang de klinkerharmonie. Zo heb je -ban en -ben. Oftewel Hollandban = in Nederland en Görögben = in Griekenland. Tot nu toe nog niets aan de hand. Maar zoals ik al zei: het zijn wel Hongaren. Dus wanneer je het over een plaats in Hongarije hebt gebruik je niet de -ban/-ben uitgang maar de ‘-n,-on,-en, ön'achtervoegsels. Dus Budapesten = in Budapest en Hajduszoboszlón = in Hajduszoboszló. Oke...dit kunnen we ook nog wel leren. Ware het niet dat er ook weer uitzonderingen op die regels zijn. Grof gezegd: alle plaatsen waar wijn gemaakt wordt in Hongarije, krijgen wél de -ban/-ben uitgang. Dus Egerben en Tokajban... Worden jullie al gek? En natuurlijk is het niet spannend genoeg wanneer je slechts één achtervoegsel gebuikt. Dus waarom niet twee? Kutya = Hond, kutyám = mijn hond en kutyámt = mijn hond (als leidend voorwerp). Pfff. Nou ik zal jullie niet langer lastig vallen met deze taalles, maar hopelijk heb ik jullie nu een klein inzicht kunnen geven in de moeilijkheden van deze taal. En ik vrees dat dit pas het begin is...

Inmiddels ben ik alweer een paar dagen in Nederland en werkt het weer niet al te hard mee. Ik loop hier in een trui en winterjas zodra ik één stap buiten de deur zet. Vier weken in 33 graden C vond ik toch aangenamer! Ik ben erg blij dat ik weer bij Bruno, Skippy en Santa ben, maar ik mis Hongarije. Ik mis de cultuur, de mensen, het weer, het landschap en ja, zelfs de taal... Ik heb een prachtige en leerzame tijd achter de rug welke mij herinneringen voor de rest van mijn leven heeft geschonken! Hongarije, I'll be back!